Hoofdstuk 7.

Komt de zorgwoning in Valkenburg nog van pas!  

Als Victor Lemmens 60 jaar is, begint hij samen met Paula aan een compleet nieuw leven. En Paula gaat dan wel niet met pensioen, maar ze heeft toch ook al die jaren heel wat werk verzet. Ze trouwen in 1963. Ze krijgen drie kinderen en de opvoeding en het huishouden komen voor het grootste deel voor rekening van Paula. Die is het wel gewend om aan te pakken. Ook al vroeger van huis uit. Paula: “Bij ons was het vroeger ook zo’n groot gezin. Pap zei ‘de schoorsteen moet roken’. Dus van 15 tot 24 heb ik gewerkt. Ik heb in het ziekenhuis gewerkt. Geleerd voor verpleegster daarna ben ik in de gezinszorg gegaan. Tot ik trouwde. Daarna mocht het niet meer. Wettelijk moesten vrouwen hun baan opzeggen wanneer ze trouwden. Zo ging dat vroeger, maar Ik vond dat niet erg. Er is mij nog wel eens gevraagd of ik niet terug wilde komen werken. Maar dat heb ik niet gedaan. Maar goed ook, want dat was de mooiste tijd met mijn kinderen. Ik ga mijn kind toch niet naar een ander brengen! En Victor die werkte de hele dag. Hij kwam ook niet tussen de middag thuis. En zaterdags moest hij nog tot 3 of 4 uur doorwerken en daarna ging hij nog helpen op Groot Haasdal 5, de ouderlijke boerderij.” Victor vult aan: “ik plukte graag. Als ik een paar uur vrij had, dan ging ik graag plukken. Om eens ander werk te doen.” 

Het harde werken op de Dippo is achter de rug, maar dat betekent niet dat Victor voortaan in een schommelstoel te vinden is. Werken met zijn handen, dat is wat hij deed en wat hij doet tot nu toe, nu hij bijna 90 is. Niet meer voor de boerenbond, maar in eigen huis en vooral in hun tuin én voor hun kinderen Hugo, Stefan en Stella én de kleinkinderen Celine, Joeri, Maaike, Sven, Demi, Nathalie, Fabio én het achterkleinkind Zayn.  

Het nieuwe werken begint al meteen, wanneer hij nog geen maand thuis is. “Toen kwam Hugo. ‘Pap ik ga bouwen in Maaseik. We hadden graag wat hulp.’ Toen begon het spel weer. Hij zei ‘de volgende week gaan we met de bouw van de kelder beginnen’. Ik had er wel weer zin in, dus toen ben ik daar gaan meehelpen. Funderingen uitscheppen met de schop. De kelder met betonblokken gemaakt samen met de rest van de familie. Drie kelders met z’n drieën gemaakt. Fundering en keldermuren opgezet, Toen dat klaar was, kwam de metselaar. Die heeft natuurlijk veel bakstenen nodig en die moet stenen klaar hebben liggen als hij komt. Dat heb ik toen gedaan totdat hij zei, daar hoef je niet meer voor te komen van Schimmert naar Maaseik. Dat doe ik zelf wel. Toen hij ermee stopte, had hij niet meer dan één kruiwagen met afval van stenen. Dat was een vakman. Die metselaar gebruikte alles.” 

Wanneer het huis van Hugo klaar is, komt  zoon Stefan. “Hij zei ‘pap ik ga in Puth bouwen, wil je meehelpen?’. Daar kwam zo’n groep metselaars na de tijd van hun baas. Maar dat was geen succes. De eerste groep metselaars heeft Stefan weggejaagd. Die maakten te veel kapot. De tweede groep daarna die was wel goed. Wij hebben daar alleen het zinkwerk zelf gedaan. De afvoeren en zo. Ik heb nog meegeholpen met het loodgieterswerk.” 

Wanneer de bouw klaar is, komen de kleinkinderen aan de beurt. “Opa en oma gingen oppassen. Wij gingen naar hun toe en deden daar dan ook het huishouden en alles. Poetsen, ramen lappen, wij deden het allemaal. Wij gingen naar Maaseik en naar Puth. We deden het huishouden om en om met de andere opa en oma. En ook de tuinen hielden we bij.” 

En ook dochter Stella en haar man John Jansen, kunnen rekenen op de steun van vader en moeder Lemmens. Wanneer Stella en John met z’n tweeën in de garage van hun huis in Groot Genhout een bedrijf beginnen voor het repareren van mobiele telefoons komen Victor en Paula meehelpen. En ook als Stella en John daarna een paar keer verhuizen, steken Victor en Paula de armen uit de mouwen. Bijvoorbeeld als er gewit en geverfd moet worden. Maar ook bij de werkzaamheden in de zaak. Victor: “John begon in de garage. We hebben al die verschillende onderdelen die nodig waren op rekken gelegd. Heb ik toch een paar jaar gedaan. Verpakkingen wegwerken, telefoons sorteren, verpakken en zo meer. En we hebben het kantoor gepoetst met z’n tweeën. We hebben veel meegewerkt in de beginjaren. Het voelt alsof we het een beetje mee hebben opgebouwd. Stella werkte ook hard mee. Toen kwamen de kinderen en Stella wilde ze niet uitbesteden. Daarna ging het naar Nuth, daar had hij 7 man en is John begonnen er meer personeel bij te halen.” 

Het telefoonreparatiebedrijf groeit en groeit. En wanneer jaren later John en Stella hun dan inmiddels opgebouwde imperium van 20 bedrijven verkopen en hun intrek nemen in de mooie Villa Jacoba in Valkenburg, opperen die twee het plan om in de voortuin van hun Villa een zorgwoning te bouwen voor het geval zoiets van pas zal komen voor opa en oma. Die gaan richting hun 60-jarig huwelijk en qua gezondheid is er ook al wel iets voorgevallen. In augustus 2021 is er feest bij de familie Lemmens, als Demi, de dochter van Stella en John van een zoon bevalt, Victor’s en Paula’s achterkleinzoon Zayn. Die avond gaat het mis met Paula: “ik ben naar bed gegaan als normaal. Stefan en Claudia waren nog hier. Toen begon ik enorm te hoesten en ik kreeg geen adem meer.” Beneden in de woonkamer horen Victor, Stefan en Claudia de onheilspellende geluiden vanuit de slaapkamer. Ze bedenken zich niet te lang en bellen 112. “Toen is de ziekenauto gekomen. Ik had corona en kwam op de intensive care.” Victor: “de dokter daar zei ‘als je nog een half uur gewacht had, had je niet meer hoeven te komen’.” Maar Paula komt er bovenop. “Stefan vroeg later ‘mam wat had je gedacht dat er gebeurde?’ Toen heb ik gezegd ‘voor de kleine van Demi, daar wil ik nog voor gaan.’ Anders had het voor mij niet meer gehoeven.” 

De paniek rond Paula sterkt Stella en John in hun voornemen om toch echt de geplande zorgwoning bij hun eigen huis te bouwen. Die staat er met alles erop en eraan in 2022 al te pronken en zal begin 2023 inderdaad al goed van pas komen.  

Victor en Paula vinden dat Stella en John “echt iets heel sjieks” hebben neergezet als zorgwoning in Valkenburg. Maar zij zijn tevreden met hun huis en tuin in Klein Haasdal. Daar zijn ze in hun nopjes. Voor hen hoeft verhuizen naar Valkenburg niet zo nodig, als het niet hoeft. Paula: “We zijn vorig jaar een keer een middag door Valkenburg gaan lopen. Toen zei Victor nog: je moet maar niet denken dat ik hier elke dag ga wandelen.” 

Victor: “ik wandel natuurlijk wel eens graag door Valkenburg. Maar ik ben een man van de natuur, dus zolang als het gaat, blijven we hier.” Voor dochter Stella en haar man John is dat geen probleem. “Stella zegt tegen ons ‘jullie moeten niets. Wat jullie doen, moeten jullie zelf weten, want jullie kunnen altijd terecht.’ Dat is fijn om te weten, maar als het niet hoeft, hoeft het niet.” 

En zo blijft de zorgwoning, die inmiddels de naam Casa Caselli heeft gekregen, in 2022 onbewoond. Tot kerstmis, wanneer de hele familie er op bezoek komt om samen het kerstfeest te vieren. Het is er gezellig en na afloop gaat iedereen weer terug naar huis. 

Nog geen maand later ziet de situatie er ineens heel anders uit. Eind januari 2023 wordt de ziekenauto gebeld maar de straat voor de deur van Victor en Paula op Klein Haasdal ligt open. Het kan iedereen zomaar gebeuren, dit keer is Victor het slachtoffer. Hij struikelt over een tafeltje in de woonkamer en breekt een knieschijf. Vanuit Valkenburg haasten John en Stella zich naar Schimmert. Victor wordt met hulp van een buurman in de auto getild en naar het ziekenhuis gebracht, waar besloten wordt een bandage aan te leggen en het been niet in het gips te zetten. Paula: “Om 1 uur kwam hij terug van het ziekenhuis. Ze hebben hem op de bank gelegd. Hij had verschrikkelijke pijn. Ik heb nog nooit iemand zo horen schreeuwen van de pijn.” 

Het is voor iedereen ineens duidelijk. Zo kan Victor niet in zijn eigen huis blijven. Er is één plek waar hij goed verzorgd kan worden in afwachting van verdere behandeling: de zorgwoning in Valkenburg. En dus verhuizen Paula en Victor samen voor het eerst echt naar Valkenburg, waar Victor in een rolstoel zit en alle zorg krijgt die hij nodig heeft. Maar echt lekker gaat het nog niet. “Ik heb 14 dagen niet geslapen”, zegt Victor. Na onderzoek In het ziekenhuis wordt besloten dat Victor op 14 februari geopereerd zal worden. Dus daar ligt hij ’s morgens vroeg al aan een infuus ter voorbereiding op zijn knieoperatie. “Komt de chirurg binnen, die bekijkt de knieschijf nog eens goed en zegt : ’ik heb het mooiste valentijnscadeau dat ik u kan geven. ik ga u niet opereren. We halen alles ervan af, dan kunt u oefenen en dan zien we daarna wel hoe het verder moet.’ Daarna mocht ik er al op staan. Niet echt belasten.” 

Dus gaat het onverrichterzake weer terug naar Valkenburg. Daar zit Victor in zijn rolstoel, gaat Paula elke dag wel even terug naar Schimmert “om voor de kat te zorgen!” en hebben Stella en John inmiddels wel in de gaten dat hun gasten in de zorgwoning niets liever willen dan terug naar hun eigen huis. En dus besluiten ze om - nu Victor toch nog even in Valkenburg verblijft - rap een plan te maken om het huis in Klein Haasdal grondig te verbouwen, zodat Paula en Victor er terug kunnen naar een woning zonder trappen. De garage wordt verbouwd tot slaapkamer en de hele begane grond zodanig aangepast, dat de bewoners niet meer naar boven of beneden hoeven.  

Halverwege april keren Victor en Paula terug naar hun inmiddels volledig verbouwde eigen huis in Schimmert. En als Victor voldoende hersteld zal zijn, kan hij verder met de voorbereidingen voor de tuin. Victor: “ik had al een flinke bak bloemzaad klaar gezet voor het voorjaar. Ik was van plan om samen met de buurman in de tuin te beginnen. De hogedrukspuit had ik al klaar gezet om de volgende dag de voorkant doen.”  

Eén ding weet Victor inmiddels heel zeker en hij blijft het herhalen: “De baas van transportbedrijf Claessen zei vroeger al tegen mij: ‘Gezondheid is een grote rijkdom jongen. Al heb je 2 miljoen en je kunt niet schijten dan ben je een arme hals.’ En hij had gelijk.” 

Donderdag 5 September 1963 om 10:00 spraken Victor & Paula "JA" naar elkaar uit.